เจาะลึกภาวะนมแฝด อาการนมชิด ที่ต้องระวังก่อน – หลังศัลยกรรมหน้าอก

• Facebook
• X
• Line

ภาวะนมแฝด (Symmastia) คือ ภาวะที่เนื้อเยื่อเต้านม เชื่อมติดกันบริเวณกลางหน้าอก ทำให้ไม่มีร่องอกตามธรรมชาติ และเกิดเป็นลักษณะที่เรียกกันทั่วไปว่า “อกแฝด” หรือ “นมแฝด” (uniboob) ภาวะทางการแพทย์นี้ อาจเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติได้ตั้งแต่กำเนิด หรือเกิดขึ้นเป็นภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัดเสริมหน้าอก แม้ว่าภาวะนมแฝดแต่กำเนิดจะพบได้ยากมาก แต่ชนิดที่เกิดขึ้นภายหลัง จะส่งผลกระทบต่อผู้ป่วยส่วนน้อย ที่เข้ารับการเสริมหน้าอก

ภาวะนี้ เกิดขึ้นเมื่อผิวหนัง และเนื้อเยื่อยกตัวขึ้นจากกระดูกกลางอก (sternum) ทำให้เต้านมทั้งสองข้างดูเหมือนเชื่อมติดกันเป็นพืด แทนที่จะเป็นสองเต้าที่แยกจากกันอย่างชัดเจน ซึ่งทำให้ไม่มีร่องอก และอาจส่งผลกระทบอย่างมากต่อความมั่นใจ และความพึงพอใจในรูปลักษณ์ของตนเอง นอกเหนือจากความกังวลด้านความสวยงามแล้ว ภาวะนมแฝด ยังอาจทำให้รู้สึกไม่สบายตัว และในกรณีที่รุนแรง อาจทำให้หายใจลำบากได้

การทำความเข้าใจถึงสาเหตุ อาการ และทางเลือกในการรักษาภาวะนมแฝด เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง สำหรับทุกคนที่กำลังพิจารณาการผ่าตัดหน้าอก หรือกำลังประสบกับภาวะนี้อยู่ มีแนวทางหลากหลายในการจัดการกับภาวะแทรกซ้อนที่ท้าทายนี้ ตั้งแต่เทคนิคการผ่าตัด ที่ช่วยป้องกันการเกิดภาวะนี้ ไปจนถึงการผ่าตัดแก้ไข เพื่อสร้างร่องอกให้กลับมาเป็นธรรมชาติ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

สารบัญเนื้อหา

1. ทำความรู้จักภาวะซิมมาสเทีย (เต้านมแฝด)

• ความแตกต่างระหว่าง ‘ซิมมาสเทีย’ และ ‘เต้านมแฝด’
• ประเภทของภาวะซิมมาสเทีย : ชนิดที่เป็นแต่กำเนิด และชนิดที่เกิดจากกระบวนการทางการแพทย์
• กายวิภาคของบริเวณร่องอก

2. อาการ และการวินิจฉัย

• สัญญาณที่มองเห็นได้ และการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ
• วิธีที่ศัลยแพทย์ตกแต่งใช้วินิจฉัยภาวะอกแฝด
• ผลกระทบต่อภาพลักษณ์ และความสบายตัว

3. สาเหตุ และปัจจัยเสี่ยง

• การเสริมหน้าอก และขนาดซิลิโคน
• เทคนิคการผ่าตัด และข้อผิดพลาด
• ปัจจัยด้านสรีระ และพันธุกรรม

4. การป้องกันภาวะอกแฝด และแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด

• การเลือกศัลยแพทย์ตกแต่งที่เหมาะสม
• มาตรการก่อน และหลังการผ่าตัด
• การเลือกซิลิโคนที่เหมาะสม

5. แนวทางการรักษา และวิธีแก้ไข

• การผ่าตัดแก้ไขภาวะเต้านมแฝด
• การผ่าตัดแก้ไขซ้ำ และเทคนิคต่างๆ
• การรักษาโดยไม่ผ่าตัด และอุปกรณ์พยุงทรง

6. การฟื้นตัว และผลลัพธ์ในระยะยาว

• สิ่งที่คาดหวังได้หลังการรักษา
• การดูแลร่องอกหลังการแก้ไข

ประเด็นสำคัญ

• ภาวะนมแฝด (Symmastia) คือ การที่เนื้อเยื่อเต้านมเชื่อมติดกันบริเวณกลางอก ทำให้ไม่มีร่องอกตามธรรมชาติ
• ภาวะนี้ สามารถเกิดขึ้นได้ทันทีหลังการผ่าตัด หรือค่อยๆ เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือน ถึงหลายปี หลังการเสริมหน้าอก
• การผ่าตัดแก้ไข เป็นวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพ โดยมีอัตราความสำเร็จสูงกว่า 90%

ซิมมาสเทีย (Symmastia) คือ ภาวะทางการแพทย์ที่เต้านมทั้งสองข้างดูเชื่อมติดกัน โดยไม่มีร่องอกแบ่งแยกตามปกติ ภาวะนี้ สามารถเกิดขึ้นได้เองแต่กำเนิด หรือเกิดขึ้นภายหลังการทำศัลยกรรมบริเวณหน้าอก

ซิมมาสเทีย (Symmastia) คือ ศัพท์ทางการแพทย์ที่ใช้อธิบายลักษณะทางกายวิภาคที่เนื้อเยื่อเต้านม ผิวหนัง และกล้ามเนื้อด้านล่างยกตัวออกจากกระดูกกลางอก

เต้านมแฝด (Uniboob) เป็นคำเรียกติดปากที่คนไข้ และคนทั่วไปใช้กัน ส่วนชื่อเรียกอื่นๆ ที่ไม่เป็นทางการในภาษาอังกฤษก็มีเช่น “breadloafing” และ “monobrust”

ทั้งสองคำนี้ใช้อธิบายภาวะเดียวกัน ความแตกต่างที่สำคัญอยู่ที่บริบทการใช้งาน

แพทย์ และผู้เชี่ยวชาญจะใช้คำว่า ซิมมาสเทีย ในทางการแพทย์ และงานวิจัย ในขณะที่คนไข้มักใช้คำว่า เต้านมแฝด เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความกังวล หรือประสบการณ์ของตน

ภาวะนี้ ทำให้เนื้อเยื่อเต้านมเชื่อมต่อกันเป็นผืนเดียว พาดผ่านแนวกึ่งกลางหน้าอก ส่งผลให้ร่องอกตามธรรมชาติที่ควรจะอยู่ระหว่างเต้านมหายไป

ซิมมาสเทียชนิดที่เป็นแต่กำเนิด (Congenital symmastia) คือ ชนิดที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติตั้งแต่เกิด ซึ่งเป็นรูปแบบที่พบได้ยาก โดยเกิดขึ้นระหว่างการสร้างผนังหน้าอกของทารกในครรภ์

เกิดจากการที่ผิวหนัง และเนื้อเยื่อหน้าอก ไม่สามารถยึดติดกับกระดูกกลางอกได้อย่างสมบูรณ์ ระหว่างการเจริญเติบโต ทำให้มีเนื้อเยื่อเชื่อมเต้านมทั้งสองข้างเข้าด้วยกันมาตั้งแต่เกิด

ซิมมาสเทีย ชนิดที่เกิดจากกระบวนการทางการแพทย์ (Iatrogenic symmastia) เป็นผลมาจากการรักษา โดยการผ่าตัดเสริมหน้าอก ถือเป็นสาเหตุที่พบบ่อยที่สุด

ในระหว่างการผ่าตัด การเลาะโพรงสำหรับใส่ซิลิโคนมากเกินไป อาจทำให้ผิวหนัง และกล้ามเนื้อแยกตัวออกจากกระดูกกลางอกได้ นอกจากนี้ การวางตำแหน่งซิลิโคนชิดกันมากเกินไป ก็สามารถทำให้เกิดภาวะนี้ได้เช่นกัน

ประเภท	สาเหตุ	ช่วงเวลาที่พบ
แต่กำเนิด	ความผิดปกติของการพัฒนา	พบตั้งแต่แรกเกิด
จากการรักษา	ภาวะแทรกซ้อนจากการผ่าตัด	หลังการผ่าตัดเต้านม

ภาวะแทรกซ้อนจากการรักษา สามารถเกิดขึ้นได้ทันทีหลังการผ่าตัด หรือค่อยๆ เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือน หรือหลายปี

ร่องอกตามธรรมชาติ เกิดจากการแยกตัวกันของเนื้อเยื่อเต้านม โดยมีกระดูกสันอกเป็นฐานกระดูกที่แบ่งเขตระหว่างเต้านม

โดยปกติแล้ว ผิวหนัง เนื้อเยื่อเกี่ยวพัน และกล้ามเนื้อหน้าอกมัดใหญ่ (Pectoralis Major) จะยึดติดแน่นอยู่กับกระดูกสันอก ซึ่งทำให้เกิดร่องลึกตามธรรมชาติระหว่างเต้านม

ในภาวะเต้านมแฝด (Symmastia) เนื้อเยื่อเหล่านี้ จะหลุดออกจากกระดูกสันอก จากนั้นเนื้อเยื่อเต้านมจะเคลื่อนที่เข้าหากึ่งกลางหน้าอก

กล้ามเนื้อหน้าอกมัดใหญ่ มีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการรักษาระยะห่างของเต้านม เมื่อการผ่าตัดเลาะเนื้อเยื่อรุนแรงเกินไป กล้ามเนื้อส่วนนี้ อาจยกตัวลอยขึ้นจากตำแหน่งที่ยึดเกาะตามปกติ

กระดูกสันอก ทำหน้าที่เป็นแนวกั้นตามธรรมชาติระหว่างเต้านม การที่เนื้อเยื่อไม่ได้ยึดเกาะกับกระดูกชิ้นนี้ จะทำให้เนื้อเยื่อเต้านมเคลื่อนข้ามแนวกึ่งกลางมาได้

การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางกายวิภาคนี้ ทำให้ร่องอกตามธรรมชาติหายไป ผลลัพธ์ที่ได้ คือ ลักษณะของเต้านมที่ดูเชื่อมติดกันตลอดแนวหน้าอก

ภาวะอกแฝด (Symmastia) ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นได้ชัดเจน ซึ่งส่งผลต่อลักษณะของเต้านม และการแยกตัวของร่องอกตามธรรมชาติ ศัลยแพทย์ตกแต่ง จะใช้วิธีการวินิจฉัยที่เฉพาะเจาะจง เพื่อประเมินภาวะนี้ และกำหนดแนวทางการรักษาที่เหมาะสม

อาการที่ชัดเจนที่สุดของภาวะอกแฝด คือ การไม่มีร่องอกตามธรรมชาติ โดยเนื้อเต้านมจะดูเหมือนเชื่อมติดกันพาดผ่านช่วงกลางอก ทำให้เกิดเป็นพื้นที่ต่อเนื่องกันแทนที่จะมีการแบ่งแยก

คนไข้จะสังเกตเห็นว่า เต้านมของตนเอง ดูเชื่อมติดกัน หรือมีลักษณะคล้าย “พังผืด” ตรงกลาง ทำให้หลายคนอธิบายว่า ดูเหมือนเป็นเต้านมก้อนเดียวกว้างๆ มากกว่าที่จะเป็นเต้านมสองข้างที่แยกจากกัน

ผิวหนังระหว่างเต้านมอาจดูตึง หรือถูกดึงรั้ง ในกรณีที่เกิดจากการเสริมหน้าอกด้วยซิลิโคน อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ซิลิโคนอยู่ในตำแหน่งที่ชิดกันเกินไป หรือซ้อนทับกันบริเวณกลางหน้าอก

ลักษณะที่สังเกตเห็นได้โดยทั่วไป ได้แก่

• ไม่มีร่องอกตามธรรมชาติ
• เนื้อเต้านมล้ำข้ามแนวกึ่งกลางลำตัว
• รูปทรง หรือเค้าโครงของเต้านมผิดธรรมชาติ
• มองเห็นซิลิโคนเคลื่อนที่เข้าหาจุดศูนย์กลางอย่างชัดเจน

คนไข้บางราย อาจรู้สึกไม่สบายตัว จากการใส่ชุดชั้นในที่ไม่พอดีตัว เนื่องจากรูปทรงของเต้านมที่เปลี่ยนไป ทำให้หาชุดชั้นในที่รองรับสรีระ ซึ่งเข้ากับลักษณะเต้านมที่เชื่อมติดกันได้ยาก

โดยทั่วไป ศัลยแพทย์ตกแต่ง จะวินิจฉัยภาวะอกแฝดผ่านการตรวจดูด้วยตา และการประเมินทางกายภาพ โดยจะตรวจคนไข้ ทั้งในท่ายืน และท่านอน เพื่อประเมินตำแหน่งของเต้านม และการกระจายตัวของเนื้อเยื่อ

ศัลยแพทย์จะวัดระยะห่างระหว่างเต้านม และประเมินว่า เนื้อเต้านม หรือซิลิโคน ได้ล้ำข้ามแนวกึ่งกลางตามธรรมชาติ หรือไม่ นอกจากนี้ ยังประเมินคุณภาพของผิวหนัง และเนื้อเยื่อใต้ผิวหนังบริเวณร่องอกด้วย

วิธีการวินิจฉัยประกอบด้วย

• การตรวจร่างกาย เพื่อดูตำแหน่งของเต้านม
• การประเมินคุณภาพ และความยืดหยุ่นของเนื้อเยื่อ
• การวัดระยะห่างระหว่างเต้านม
• การประเมินตำแหน่งของซิลิโคน (ถ้ามี)

ในบางกรณี การตรวจด้วยภาพถ่ายทางการแพทย์ เช่น อัลตราซาวนด์ หรือ MRI อาจช่วยระบุตำแหน่งที่แท้จริงของซิลิโคน หรือประเมินโครงสร้างของเนื้อเยื่อได้ เครื่องมือเหล่านี้ จะให้ภาพรายละเอียดของกายวิภาคบริเวณหน้าอก และช่วยให้ศัลยแพทย์วางแผนการผ่าตัดแก้ไขได้

นอกจากนี้ ศัลยแพทย์ จะทบทวนประวัติการผ่าตัดของคนไข้ หากภาวะนี้ เกิดขึ้นหลังจากการผ่าตัดเสริมหน้าอก ข้อมูลนี้ จะช่วยระบุสาเหตุที่แท้จริง และแนวทางการรักษาที่เหมาะสม

ภาวะอกแฝด ส่งผลกระทบอย่างมาก ต่อการที่คนไข้มองรูปลักษณ์ และภาพลักษณ์ของตนเอง หลายคนรู้สึกไม่มั่นใจ เกี่ยวกับทรวดทรงบริเวณหน้าอก และหลีกเลี่ยงเสื้อผ้าที่เผยให้เห็นลักษณะของเต้านมที่เชื่อมติดกัน

ภาวะนี้ อาจทำให้เกิดความทุกข์ใจทางอารมณ์ และความมั่นใจที่ลดลงในสถานการณ์ใกล้ชิด คนไข้มักเล่าว่า รู้สึกอับอาย เกี่ยวกับรูปทรงเต้านมของตนเอง และหลีกเลี่ยงกิจกรรมต่างๆ เช่น การว่ายน้ำ หรือการใส่เสื้อผ้าบางประเภท

ผลกระทบทางด้านจิตใจอาจรวมถึง

• ความมั่นใจในตนเองลดลง
• ความวิตกกังวลเกี่ยวกับรูปลักษณ์
• การหลีกเลี่ยงกิจกรรมที่ต้องใช้ร่างกาย
• ความกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์

ปัญหาความไม่สบายตัวทางกายภาพ ก็เกิดขึ้นจากรูปทรงของเต้านมที่เปลี่ยนไปเช่นกัน ชุดชั้นในมาตรฐาน อาจไม่สามารถให้การรองรับที่เพียงพอ หรือไม่พอดีตัว นำไปสู่ความรู้สึกไม่สบายตัว ในระหว่างทำกิจกรรมประจำวัน

คนไข้บางราย อาจมีอาการระคายเคืองผิวหนัง บริเวณที่เนื้อเต้านมเชื่อมติดกัน การไม่มีร่องอกตามธรรมชาติ อาจทำให้เกิดการสะสมของความชื้น และการเสียดสีบริเวณกลางหน้าอกได้

การผสมผสานระหว่างความกังวลด้านความงาม และความไม่สบายตัวทางกายภาพ เป็นแรงจูงใจให้คนไข้จำนวนมาก ต้องการเข้ารับการรักษา เพื่อแก้ไขจากศัลยแพทย์ตกแต่งผู้ทรงคุณวุฒิ

ภาวะอกชิด (Symmastia) เกิดได้จากภาวะแทรกซ้อนระหว่างการผ่าตัดเสริมหน้าอก หรือจากลักษณะทางสรีระที่ผิดปกติมาแต่กำเนิด โดยภาวะนี้ มีสาเหตุหลักมาจากการวางตำแหน่งซิลิโคนผิดพลาด การใช้ซิลิโคนขนาดใหญ่เกินไป หรือความผิดปกติของโครงสร้างหน้าอกทางพันธุกรรม

การใช้ซิลิโคนขนาดใหญ่เกินไป ถือเป็นสาเหตุของภาวะอกชิด ที่เกิดจากการผ่าตัด ที่พบบ่อยที่สุด เมื่อซิลิโคนมีขนาดใหญ่เกินกว่าโครงสร้างหน้าอกของผู้ป่วย จะทำให้เกิดแรงกดทับต่อเนื้อเยื่อโดยรอบมากเกินไป

น้ำหนัก และปริมาตรของซิลิโคนขนาดใหญ่ อาจทำให้โพรงสำหรับใส่ซิลิโคนยืดขยายเกินขอบเขตที่ตั้งใจไว้ การยืดขยายนี้เอง ที่ทำให้ซิลิโคนเคลื่อนที่เข้าหากึ่งกลางหน้าอก

การเลือกขนาดซิลิโคน ต้องพิจารณาจากความกว้างของช่วงอก และเนื้อเต้านมเดิมอย่างรอบคอบ ผู้ป่วยที่มีช่วงอกแคบ จะมีความเสี่ยงสูงขึ้น หากเลือกใช้ซิลิโคนขนาดใหญ่

ศัลยแพทย์ตกแต่ง ต้องสร้างสมดุลระหว่างความต้องการของผู้ป่วยกับข้อจำกัดทางสรีระ ความกว้างของกระดูกหน้าอก และขนาดของโครงซี่โครง จะเป็นตัวกำหนดขนาดซิลิโคนที่ใหญ่ ที่สุด ที่ปลอดภัยสำหรับแต่ละบุคคล

การเลาะโพรงหน้าอกมากเกินไป ระหว่างการผ่าตัดเสริมหน้าอก เป็นช่องทางหลักที่ทำให้เกิดภาวะอกชิด ซึ่งเกิดขึ้น เมื่อศัลยแพทย์เลาะเนื้อเยื่อบริเวณด้านในของโพรง สำหรับใส่ซิลิโคนออกมากเกินไป

จุดเกาะของกล้ามเนื้อหน้าอกที่ติดกับกระดูกสันอก ทำหน้าที่เป็นแนวป้องกันตามธรรมชาติระหว่างเต้านมทั้งสองข้าง เมื่อจุดเกาะเหล่านี้ ถูกตัดขาดโดยไม่ตั้งใจ หรืออ่อนแอลง ซิลิโคนจะสามารถเคลื่อนเข้าหากึ่งกลางได้

เทคนิคการวางตำแหน่งซิลิโคน มีผลอย่างมากต่อความเสี่ยงในการเกิดภาวะอกชิด การวางซิลิโคนใต้กล้ามเนื้อ จะช่วยให้มีเนื้อเยื่อคลุมซิลิโคนได้ดีกว่า แต่ต้องอาศัยการเลาะกล้ามเนื้อที่แม่นยำ เพื่อหลีกเลี่ยงภาวะแทรกซ้อน

ศัลยแพทย์ที่ไม่มีประสบการณ์ อาจสร้างโพรงสำหรับใส่ซิลิโคนที่ใหญ่เกินไป หรืออยู่ชิดกับกระดูกหน้าอกมากเกินไป นอกจากนี้ การดูแลหลังผ่าตัดที่ไม่ดีพอ เช่น การใส่เสื้อชั้นในพยุงทรงที่ไม่เหมาะสม ก็อาจทำให้เนื้อเยื่อที่อ่อนแออยู่แล้ว มีปัญหามากขึ้น

ภาวะอกชิดแต่กำเนิด เกิดขึ้นในผู้ที่มีลักษณะเต้านมชิดกันโดยธรรมชาติ หรือมีสรีระของกระดูกหน้าอกที่แคบ ผู้ป่วยกลุ่มนี้ จะมีร่องอกที่ตื้นกว่าปกติมาตั้งแต่เกิด

ปัจจัยทางพันธุกรรม ส่งผลต่อโครงสร้างของผนังหน้าอก รวมถึงความกว้างของกระดูกหน้าอก และจุดเกาะของกล้ามเนื้อหน้าอก บางคนอาจได้รับการถ่ายทอดลักษณะทางสรีระ ที่ทำให้มีแนวโน้มที่เนื้อเยื่อเต้านมจะเชื่อมติดกัน

โครงสร้างกระดูกหน้าอกที่ผิดปกติ อาจทำให้เนื้อเต้านมตามธรรมชาติ แลดูเชื่อมติดกันบริเวณกึ่งกลางหน้าอก กระดูกหน้าอกที่แคบ จะทำให้มีช่องว่างระหว่างขอบเขตของเต้านมน้อยลง

ผู้ป่วยที่มีปัจจัยเสี่ยงทางสรีระเหล่านี้ จำเป็นต้องใช้เทคนิคการผ่าตัดเสริมหน้าอกแบบพิเศษ โดยต้องใช้โครงสร้างหน้าอกเดิม เป็นแนวทางในการตัดสินใจเลือกขนาด และตำแหน่งของซิลิโคน

การป้องกันภาวะอกแฝด (Symmastia) จำเป็นต้องมีการเลือกศัลยแพทย์อย่างรอบคอบ การเลือกขนาดซิลิโคนอย่างเหมาะสม และการปฏิบัติตามคำแนะนำหลังผ่าตัดอย่างเคร่งครัด ความสำเร็จจะขึ้นอยู่กับเทคนิคการผ่าตัดที่เชี่ยวชาญ การเลือกซิลิโคนที่เหมาะสม และการที่คนไข้ปฏิบัติตัวตามคำแนะนำในช่วงพักฟื้น

วุฒิบัตรรับรองจากสภาวิชาชีพ ถือเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด ในการเลือกศัลยแพทย์ เพื่อเสริมหน้าอก ศัลยแพทย์ควรได้รับการรับรองจากหน่วยงานที่เป็นที่ยอมรับ และเป็นสมาชิกของสมาคมวิชาชีพที่เกี่ยวข้อง

ประสบการณ์ โดยเฉพาะด้านศัลยกรรมหน้าอก ถือเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง คนไข้ควรถามถึงจำนวนเคสเสริมหน้าอกที่ศัลยแพทย์ทำในแต่ละปี และแนวทางในการป้องกันภาวะแทรกซ้อนอย่างภาวะอกแฝด

คุณสมบัติสำคัญที่ควรตรวจสอบ

• วุฒิบัตร หรืออนุมัติบัตรสาขาศัลยศาสตร์ตกแต่ง
• สิทธิ์ในการผ่าตัดศัลยกรรมหน้าอกในโรงพยาบาลที่ได้มาตรฐาน
• การเป็นสมาชิกสมาคมศัลยแพทย์ตกแต่ง
• ภาพรีวิวก่อน และหลังทำของเคสที่คล้ายกัน

ศัลยแพทย์ ควรแสดงให้เห็นถึงความรู้เชิงลึก เกี่ยวกับสรีระของเต้านม และสามารถอธิบายเทคนิคที่ใช้ เพื่อป้องกันการเลาะโพรงหน้าอกกว้างเกินไปได้ นอกจากนี้ ควรให้ข้อมูลเกี่ยวกับเทคนิคการเย็บภายใน เพื่อช่วยให้ซิลิโคนอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม

การวางแผนก่อนผ่าตัด เกี่ยวข้องกับการประเมินสรีระอย่างละเอียด เพื่อกำหนดตำแหน่งการวางซิลิโคนที่ดี ที่สุด โดยศัลยแพทย์จะวัดขนาดของผนังหน้าอก และประเมินความหนาของเนื้อเต้านมเดิม

การดูแลหลังผ่าตัด รวมถึงการสวมชุดชั้นในกระชับหน้าอก (ซัพพอร์ตบรา) โดยเฉพาะ เป็นเวลา 6-8 สัปดาห์หลังผ่าตัด ซึ่งจะช่วยประคองให้ซิลิโคน อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม ระหว่างที่ร่างกายกำลังฟื้นตัว

คำแนะนำที่จำเป็นหลังการผ่าตัด

• สวมซัพพอร์ตบราตามคำแนะนำอย่างสม่ำเสมอ
• หลีกเลี่ยงการยกแขนสูงเหนือศีรษะในช่วงแรก
• ปฏิบัติตามข้อจำกัดด้านกิจกรรมต่างๆ เป็นเวลา 4-6 สัปดาห์
• มาตรวจติดตามผลตามนัดหมายทุกครั้ง

คนไข้ต้องหลีกเลี่ยงกิจกรรม ที่อาจทำให้ซิลิโคนเคลื่อนเข้าชิดกันตรงกลางในช่วงพักฟื้น ควรงดการยกของหนัก และการออกกำลังกายอย่างหนัก ตามคำแนะนำของศัลยแพทย์

การเลือกขนาดซิลิโคน ส่งผลโดยตรงต่อความเสี่ยงในการเกิดภาวะอกแฝด ซิลิโคนที่ใหญ่เกินไป จะเพิ่มแรงกดทับที่บริเวณร่องอก และเพิ่มโอกาสที่เนื้อเยื่อระหว่างเต้านมจะยุบตัวเข้าหากัน

ศัลยแพทย์ จะแนะนำขนาดซิลิโคนที่เหมาะสม โดยพิจารณาจากความกว้างของฐานหน้าอก เนื้อเต้านมเดิม และข้อจำกัดทางสรีระของคนไข้ ซิลิโคนที่กว้างเกินไป สำหรับโครงสร้างหน้าอก จะสร้างแรงกดตรงกลางมากเกินไป

ข้อควรพิจารณาในการเลือกขนาด

• ความกว้างของฐานซิลิโคน ต้องพอดีกับสรีระหน้าอก
• ความพุ่งของซิลิโคน ที่เหมาะสมกับรูปร่าง
• ขนาด (CC) ที่สมส่วนกับร่างกาย
• รูปทรงของซิลิโคน ที่เข้ากับทรงเต้านมเดิม

การสร้างโพรง สำหรับใส่ซิลิโคนที่พอดี จะช่วยป้องกันการเลาะโพรงที่กว้างเกินไป ซึ่งอาจทำให้ซิลิโคนเคลื่อนที่ได้ ศัลยแพทย์ควรสร้างโพรง โดยยังคงเหลือแนวพยุงตรงกลางไว้อย่างเพียงพอ เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเต้านม

โดยทั่วไปแล้ว การแก้ไขภาวะเต้านมแฝด (Symmastia) จำเป็นต้องอาศัยการผ่าตัด เพื่อสร้างร่องอก และจัดตำแหน่งเต้านมให้กลับมาเหมาะสมอีกครั้ง ส่วนวิธีที่ไม่ใช่การผ่าตัด อาจช่วยบรรเทาอาการได้ชั่วคราวในระยะแรก แต่ไม่สามารถให้ผลลัพธ์ที่ถาวรได้

การผ่าตัดแก้ไขภาวะเต้านมแฝด คือ การจัดตำแหน่งซิลิโคนใหม่ และสร้างร่องอกตามธรรมชาติขึ้นมาอีกครั้ง ขั้นตอนการผ่าตัดจะใช้เวลาประมาณ 2-4 ชั่วโมง และทำภายใต้การดมยาสลบ

สำหรับกรณีที่ใส่ซิลิโคนไว้ เหนือกล้ามเนื้อ ศัลยแพทย์จะนำซิลิโคน และพังผืดที่หุ้มอยู่ออก จากนั้นจะย้ายซิลิโคนไปไว้ตำแหน่งใต้กล้ามเนื้อหน้าอก โดยที่ยังคงให้กล้ามเนื้อส่วนนั้นยึดติดกับกระดูกหน้าอกอยู่

ในกรณีที่ซิลิโคนอยู่ ใต้กล้ามเนื้อ อยู่แล้ว การแก้ไขจะมีความซับซ้อนมากกว่า ศัลยแพทย์จะเปิดแผลผ่าตัดบริเวณรอยพับใต้ฐานนมยาวประมาณ 2−3 นิ้ว เพื่อให้สามารถมองเห็น และทำการผ่าตัดได้ชัดเจน

ขั้นตอนการผ่าตัดที่สำคัญประกอบด้วย

• เลาะพังผืดออกจากกระดูกหน้าอก
• เย็บเนื้อเยื่อใต้ผิวหนัง ให้กลับไปยึดติดกับกระดูกสันอก (sternum)
• เย็บซ่อมกล้ามเนื้อหน้าอก ให้กลับมายึดติดกันด้วยไหมละลาย
• เย็บขอบของพังผืดเข้าหากัน ด้วยไหมที่ไม่ละลาย (ไหมถาวร)
• เลาะพังผืดด้านข้างออก เพื่อลดแรงดัน

ศัลยแพทย์ อาจเลือกใช้ซิลิโคนที่ขนาดเล็กลง หากขนาดเดิมกว้างเกินไป สำหรับโครงหน้าอกของคนไข้ ซึ่งสามารถใช้ได้ ทั้งซิลิโคนน้ำเกลือ และซิลิโคนเจลในการผ่าตัดแก้ไข

การผ่าตัดแก้ไขซ้ำ อาจมีความจำเป็น ในกรณีที่ซับซ้อน หรือการผ่าตัดครั้งแรกไม่สำเร็จ เทคนิคการผ่าตัดแก้ไข จะแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับคุณภาพเนื้อเยื่อ และประวัติการผ่าตัดครั้งก่อนๆ

อีกทางเลือกหนึ่ง คือ การนำซิลิโคน และพังผืดออกทั้งหมด แล้วทำการซ่อมแซมกล้ามเนื้อ ซึ่งเป็นกระบวนการแบบสองขั้นตอน โดยจะเว้นระยะเวลา 4−6 เดือน เพื่อให้เนื้อเยื่อสมานตัวเองตามธรรมชาติ ก่อนที่จะใส่ซิลิโคนกลับเข้าไปใหม่

ศัลยแพทย์ อาจใช้วัสดุสังเคราะห์ หรือวัสดุทางชีวภาพ เช่น แผ่นหนังเทียม (Alloderm) มาช่วยเสริมความแข็งแรงในการซ่อมแซม สำหรับคนไข้ที่มีเนื้อเยื่อไม่แข็งแรง การเลือกใช้วัสดุ จะขึ้นอยู่กับลักษณะทางกายวิภาคของแต่ละบุคคล และผลลัพธ์จากการผ่าตัดครั้งก่อน

ข้อควรพิจารณาในการผ่าตัดแก้ไขซ้ำ

• ควรรออย่างน้อย 6 เดือนหลังการผ่าตัดครั้งแรก เพื่อให้พังผืดก่อตัวเต็มที่
• ประเมินคุณภาพของเนื้อเยื่อ ก่อนเลือกเทคนิคที่จะใช้
• ทำความเข้าใจกับคนไข้ ถึงความคาดหวัง ที่อาจต้องผ่าตัดหลายครั้ง

ในคนไข้ที่ผอมมาก หรือมีเนื้อเยื่อที่ไม่สมบูรณ์ อาจไม่สามารถเย็บปิดเนื้อเยื่อได้ทุกชั้นอย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม การเย็บปิดพังผืดด้วยไหมชนิดไม่ละลาย ยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้ซิลิโคนเคลื่อนที่ผิดตำแหน่ง

ทางเลือกการรักษา โดยไม่ใช้การผ่าตัดมีจำกัด แต่อาจมีประโยชน์ในช่วงแรกๆ หลังการผ่าตัด การใช้อุปกรณ์กดรัดบริเวณร่องอก หลังผ่าตัด อาจช่วยแก้ปัญหาเต้านมแฝดที่เพิ่งเกิดขึ้นได้

อุปกรณ์พยุงทรงเหล่านี้ รวมถึงบราแบบพิเศษ ที่ออกแบบมา เพื่อกดผิวหนังบริเวณร่องอกให้แนบกับกระดูกหน้าอก อุปกรณ์เหล่านี้ จะสร้างแรงกดเฉพาะจุด เพื่อช่วยพยุงให้เนื้อเยื่ออยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง ระหว่างการฟื้นตัว

โดยทั่วไป จะต้องสวมใส่บราแบบ Thong bra (บราที่มีฐานตรงกลางแคบ) หรือเสื้อผ้าที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ เป็นเวลาอย่างน้อย 6 สัปดาห์หลังการผ่าตัดแก้ไข อุปกรณ์พยุงทรง จะช่วยรักษาระดับของซิลิโคนให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม และช่วยพยุงแผลผ่าตัด

ข้อจำกัดด้านกิจกรรมที่ควรทำ ควบคู่กับการใช้อุปกรณ์พยุงทรง

• จำกัดการยกแขนสูงเหนือศีรษะ
• หลีกเลี่ยงการเกร็งกล้ามเนื้อหน้าอก
• งดการยกของหนักในช่วงพักฟื้น

วิธีที่ไม่ใช่การผ่าตัด แทบจะไม่สามารถแก้ไขภาวะเต้านมแฝดที่เกิดขึ้นถาวรแล้วได้ แต่มักใช้เป็นเพียงมาตรการเสริมหลังการผ่าตัดเท่านั้น ไม่ใช่การรักษาหลักที่ทำได้อย่างเดียว

การฟื้นตัวหลังการแก้ไขภาวะเต้านมแฝด จำเป็นต้องมีการดูแลหลังผ่าตัดอย่างเคร่งครัด และการคาดหวังที่เป็นจริง เกี่ยวกับระยะเวลาในการฟื้นตัว ผู้ป่วยส่วนใหญ่ จะมีลักษณะเต้านม และภาพลักษณ์ของตนเองดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อปฏิบัติตามขั้นตอนการรักษาที่เหมาะสม

ระยะเวลาในการฟื้นตัวจะแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับความซับซ้อนของการผ่าตัดแก้ไขภาวะเต้านมแฝด ผู้ป่วยส่วนใหญ่ สามารถกลับไปทำกิจกรรมเบาๆ ได้ภายใน 1-2 สัปดาห์หลังการผ่าตัด

การฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์โดยทั่วไป จะใช้เวลาประมาณ 3-6 เดือน ในระหว่างนี้ ผู้ป่วยจำเป็นต้องสวมชุดชั้นในกระชับทรงแบบพิเศษ เพื่อช่วยพยุงเนื้อเยื่อเต้านมให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม และรักษาร่องอกให้แยกจากกัน

อาการบวม และรอยช้ำในช่วงแรก ถือเป็นเรื่องปกติ และจะค่อยๆ ลดลงในช่วงเดือนแรก ระดับความเจ็บปวดโดยทั่วไป สามารถจัดการได้ด้วยยาตามที่แพทย์สั่ง และจะลดลงอย่างมากหลังสัปดาห์แรก

ไทม์ไลน์การฟื้นตัวที่สำคัญ

• สัปดาห์ที่ 1-2 : ทำกิจกรรมเบาๆ ได้, สวมชุดกระชับทรง
• สัปดาห์ที่ 3-4 : ค่อยๆ กลับมาทำกิจกรรมปกติ
• เดือนที่ 2-3 : อาการบวมส่วนใหญ่จะหายไป
• เดือนที่ 3-6 : เห็นผลลัพธ์สุดท้ายที่ชัดเจน

อัตราความสำเร็จ ในการแก้ไขภาวะเต้านมแฝดนั้นสูงมาก เมื่อทำโดยศัลยแพทย์ผู้มีประสบการณ์ จากการศึกษาพบว่า 85-90% ของผู้ป่วยพึงพอใจกับร่องอกที่กลับมาเป็นปกติ และมีภาพลักษณ์ของตนเองดีขึ้น

การรักษาร่องอกให้แยกจากกันในระยะยาว จำเป็นต้องใส่ใจในปัจจัยต่างๆ อย่างต่อเนื่อง ผู้ป่วยต้องปฏิบัติตามคำแนะนำหลังการผ่าตัด เพื่อป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำของภาวะเต้านมแฝด

ข้อปฏิบัติที่สำคัญในการดูแล

• การเลือกบราที่เหมาะสม : บราที่พอดีตัว จะช่วยพยุงเต้านมให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง
• การรักษาน้ำหนักให้คงที่ : การที่น้ำหนักตัวเปลี่ยนแปลงมาก อาจส่งผลต่อผลลัพธ์
• การติดตามผลอย่างสม่ำเสมอ : เพื่อตรวจหาความเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นได้ตั้งแต่เนิ่นๆ
• การปรับเปลี่ยนกิจกรรม : หลีกเลี่ยงการออกกำลังกายที่ใช้แรงบริเวณหน้าอกมากเกินไป

โดยทั่วไปแล้ว ร่องอกที่ได้รับการแก้ไขจะคงที่ หากผู้ป่วยรักษาน้ำหนักให้สม่ำเสมอ และปฏิบัติตามคำแนะนำในการดูแล อย่างไรก็ตาม กระบวนการเปลี่ยนแปลงตามวัยตามธรรมชาติ อาจส่งผลต่อเนื้อเยื่อเต้านมได้ เมื่อเวลาผ่านไป

ผู้ป่วยบางราย อาจต้องมีการผ่าตัดเก็บรายละเอียดเล็กน้อย ในอีกหลายปีหลังจากการแก้ไขครั้งแรก ซึ่งพบได้ประมาณ 10-15% ของเคสทั้งหมด และโดยมากจะเป็นเพียงการปรับแก้เล็กๆ น้อยๆ ไม่ใช่การผ่าตัดแก้ไขครั้งใหญ่

ประโยชน์ทางด้านจิตใจ มักจะมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายที่ดีขึ้น โดยผู้ป่วยส่วนใหญ่ รายงานว่าพวกเขามีภาพลักษณ์ที่ดีขึ้น และมีความมั่นใจเพิ่มขึ้น หลังจากประสบความสำเร็จ ในการแก้ไขภาวะเต้านมแฝด